نویسنده هایی که نمی توانند به دردبخور بنویسند

به گزارش مجله سرگرمی، منیرالدین بیروتی می گوید: تا نویسنده جایی را که در آن زندگی می نماید و فرهنگش را نشناسد، قطعا چیز به دردبخوری نمی تواند بنویسد.

نویسنده هایی که نمی توانند به دردبخور بنویسند

این نویسنده در گفت وگو با خبرنگاران، درباره لزوم توجه به اقلیم و جغرافیا در ادبیات داستانی اظهار کرد: هر وقت در نویسندگی خاص شویم، عام می شویم، نه برعکس. هرچقدر نویسنده درباره محیطی که در آن زیسته و رشد نموده است، خاص تر بنویسند، قطعا عام تر می گردد و برای دیگران جذاب تر است و این طور نیست که نویسنده مسئله ای همه گیر و همه فهم را بنویسد و خیال کند عام می گردد.

او با تأکید بر این که هرچقدر تجربه نویسنده خاص تر باشد، خاص تر هم خواهد نوشت، گفت: نبود تجربه زیستی منجر می گردد تا همه مثل هم بنویسند. اگر نویسنده فرهنگ و محیطی را که در آن زندگی می نماید نشناسد، بالطبع تجربه ندارد و از چیزهایی می نویسد که همه می دانند، زیرا تجربه زیادی نمی خواهد.

بیروتی با بیان این که ادبیات اقلیمی در هجوم تکنولوژی و شهرنشینی گم و گور شده است و نویسنده های کمی هستند که به دنبال این موضوعات اند، با اشاره به افزایش مهاجرت از روستا به مراکز شهر و گسترش شهرنشینی به دلایل مالی، اعلام کرد: طبیعی است با این وضعیت، نوشتن درباره اقلیم نیز کمتر می گردد.

او در ادامه تاکید نمود: کم پیش می آید کسی مانند محمود دولت آبادی به شهرهای بزرگ مهاجرت کند اما ذهنش درگیر مسائل اقلیمی و بومی خودش باشد؛ شاید دلیل این موضوع این است که او در زمانه ای زندگی نموده که با زمانه ما متفاوت است. الان یک نویسنده شهرستانی که در تهران دانشگاه قبول شده و در این شهر زندگی می نماید، جذابیت هایی در تهران می بیند که برایش نمود بیشتری دارد تا این که بخواهد درباره اقلیم خود بنویسد؛ البته خیلی ها هم هستند که اقلیم خود را فراموش نمی نمایند.

نویسنده رمان چهار درد سپس اعلام کرد: چیزی که با عنوان آپارتمان نویسی مطرح می گردد به خاطر بی تجربگی نویسنده هاست؛ هر قدر تجربه زیست نویسنده و شناختش از فرهنگ و محیطی که در آن رشد نموده کمتر باشد، بالطبع بیشتر درگیر آپارتمان نویسی و مسائل شهری که خیلی هم خاص و همه گیر نیست، می گردد.

منیرالدین بیروتی در ادامه درباره تأثیر توجه به اقلیم در معرفی ادبیات کشورمان به کشورهای دیگر نیز اظهار کرد: نوشتن درباره فرهنگ و محیط خاص، برای کسانی که در آن محیط نیستند، جذاب تر است؛ مانند مارکز. او از محیطی آمد که برای همه عجیب و ناشناخته بود، اما مارکز آن را به خوبی تجربه نموده و شناخته بود. رمان صد سال تنهایی خیلی خاص است اما عام و در کل دنیا مطرح شد، برای این که مارکز موضوع خاصی را عنوان نمود.

او در انتها اعلام کرد: در ایران معدود نویسنده هایی هستند که از خاص نویسی عام شده باشند. البته چیزی که وجود دارد در این مملکت هیچ چیز به روال طبیعی رشد ننموده است. ما همواره مورد هجوم بوده ایم؛ یا هجوم جغرافیایی و یا هجوم تکنولوژی. هیچ چیز ما رشد طبیعی نداشته و در جهت اصلی خود نبالیده است، ما همواره عقب بوده ایم و برای این که از این قافله عقب نمانیم نتایج چیزهایی را که اطرافیان ما به آن رسیده و در آن می تازند، در جامعه مان به کار بسته ایم، بدون این که مقدماتش را در خودمان داشته باشیم.

safariro.ir: سافاری رو: مجله گردشگری و مسافرتی به همه جای دنیا

mosaferatro.ir: مسافرت رو: مجله گردشگری و مسافرتی

منبع: خبرگزاری ایسنا
انتشار: 17 اردیبهشت 1401 بروزرسانی: 17 اردیبهشت 1401 گردآورنده: kurdeblog.ir شناسه مطلب: 11147

به "نویسنده هایی که نمی توانند به دردبخور بنویسند" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "نویسنده هایی که نمی توانند به دردبخور بنویسند"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید